6 mei 2013
Het begint in de voormiddag met een vreemd gevoel tijdens het klussen: linkerhand wordt gevoelloos, mijn linkerbeen wil niet mee. Nergens pijn, maar wel ongemak. Wat later hevig overgeven, algemene "malaise". Eigenlijk begin ik zelf te denken dat ik een beroerte heb of zo...
De huisarts wordt erbij gehaald en rond de middag wordt beslist dat ik best naar de Spoed van het UZ Gent word gevoerd.
Daar word ik binnengebracht, al wankelend en met mijn hoofd in een emmer. Direct op een brancard.
Bloeddruk overdreven hoog, ik hoor iets zeggen van "23"
Er worden vlug enkele CT scans gedaan en ik krijg een warm gevoel in de hals wanneer ze contrastvloeistof inspuiten.
Na enige tijd valt de diagnose: intracerebraal hematoom, een bloeding in de hersenstam.
Ik word naar de Stroke Unit gebracht om daar een drietal dagen plat te liggen, met continue monitoring, vastgekoppeld aan een infuus, elektroden op de borst, een bloedzuurstofmeter (zo'n knijper op een vinger, zie
http://nl.wikipedia.org/wiki/Pulse-oxymeter ) en een bloeddrukmeter die regelmatig een automatische meting doet, want dat is het grootste probleem: de bloeddruk is te hoog.
Verder lijkt het al bij al nog mee te vallen: ik spreek normaal, ik kan slikken (belangrijk), ik heb zelfs mijn gsm bij de hand om te bellen of mails te lezen/schrijven!
6-8 mei 2013: op de Stroke Unit
 |
| bloedzuurstofmeter en plaats van infuus |
Op de Stroke Unit
De tweede dag van mijn verblijf word ik even afgekoppeld en kan ik zelf naar de kleine inloopdouche op de kamer om me eens te verfrissen. Dan een zomerpyjama aantrekken: korte mouwen, een must om je armen bloot te laten, voor infuus, bloedafname enz...
9-18 mei 2013: op de kamer, K12, 1001A
met uitzicht op de E17, een eind verder a:frit Gentbrugge: de watertoren, oud stadion van AA Gent, Melle Vogelhoek, de Florakerk. In de verte aan de horizon de kerk van Wetteren, waar zich andere taferelen afspelen na die treinramp... (was trouwens een van de eerste vragen van de huisarts: of ik niet in Wetteren was geweest vorig weekend). Later ontdek ik op het einde van de gang dat je een prachtig zicht hebt op het in aanbouw zijnde nieuwe voetbalstadion van AA Gent (foto)
 |
| nieuw stadion gezien vanuit UZ (foto Stefaan Corthals) |
Het dagritme ligt redelijk vast: 7u30 ontbijt en pilletjes. Dan wassen en in de voormiddag oefeningen. Ook de kuisploeg komt dagelijks langs: verversen van beddengoed, reinigen van sanitair, lavabo's, vloer... Rond 12 u middagmaal en koffie in de namiddag. De bezoekuren zijn van 14u tot 20u. Tegen 17u30 brengen ze het avondeten. Blijkbaar sta ik niet op een of ander dieet. Er is steeds voldoende. Ze houden wel bij hoeveel er gegeten en gedronken wordt (vochtlijst). Het vlees of de vis is altijd zeer mals, gestoomd denk ik.
Intussen krijg ik veel respect voor al het personeel hier dat voor mijn welzijn zorgt, gaande van dokters, verplegend personeel, therapeuten, keuken- en poetsdienst, vrijwilligers (bibliotheek) enz... Het is dan ook gebruikelijk dat je ze een doosje lekkers koopt voor tijdens hun pauze in de personeelskeuken.
infuus
- Eerst de klassieke "zak", niet met de doorgaans gebruikte NaCl oplossing, maar met "HTM", een iets complexere samenstelling. Bepaalde stoffen doen me aan de inhoud van mineraalwater denken
- Plus Rydene in een spuit, die elektronisch gestuurd continu wordt gedoseerd: ik geraak er niet van af, want mijn bloeddruk wil niet voldoende dalen. Ze proberen met 10 ml/h, 5 ml/h, 2,5 ml/h. Maar na korte bezoeken heb ik me teveel vermoeid en druk gemaakt, de bloeddruk stijgt en de dosis moet verhogen...
Ook moet het infuus na een paar dagen van arm wisselen, om aderontstekingen te voorkomen. Na verwijdering was op een bepaald moment geen klein rond plakkertje beschikbaar, dan maar deze pleister van postkaartformaat (zie foto), ik moest aan een ex-keeper denken, die zijn hemdskraag laat sponsoren ...
 |
| Advertising Space for sale |
Kleinzoon Tuur die al een paar keer op bezoek kwam, wijst naar die zakken en noemt het "water". En omdat opa meestal in het bed ligt, doet hij een "ssst" teken met zijn wijsvinger voor de mond. Hij heeft ook foto's meegebracht, grappige snapshots die zijn mama nam. Ze hangen met magneetjes aan de minikoelkast naast mijn bed. En een paar keer krijgt hij een gespaarde appel mee, want dat heeft hij graag.
onderzoeken
Af en toe word ik opgehaald met bed en al, soms d.m.v. een gesofisticeerde "Segway": een elektrisch gemotoriseerd karretje dat aan het bed vastklikt, aan de andere kant de operator die alles stuurt en niet hoeft te duwen. Zo mobiel op weg naar andere verdiepingen om alle mogelijke scans te ondergaan:
- Hersenscan: CT, EEG ("badmuts" met 24 elektrodes) en later ook nog de MRI tunnel (ook NMR genoemd). Na 15 minuten stoppen ze die MRI, om een kleurvloeistof in te spuiten. Dan gaat de scan verder.
- Echo- en Doppleronderzoek van hart, nieren, nierslagaders, bloedvaten benen
- bloedstalen
- urinestalen
Ik ben dus redelijk volledig en op "non invasieve" wijze in kaart gebracht.
De hartspierwand blijkt te dik, dit verklaart de hoge bloeddruk. Alleen medicamenten kunnen dit verhelpen.
bronchitis en koorts
Tijdens mijn verblijf begin ik te hoesten en koorts te maken. ophanghaakjes genoeg aan die baxterstaander op wieltjes, ze hangen er vanaf nu een flesje antibiotica bij om rechtstreeks in de aders te druppelen... Voor alle zekerheid nog een foto van de borstkas met een mobiel apparaat op de kamer: een "tablet" achter de rug, een belichtingstoestel aan het voeteinde en klaar.
eerste revalidatie-oefeningen: ergo en kine
Ik kan al onmiddellijk terug staan en stappen, ben zelfs enkele keren naar de douchezaal geweest. Maar steeds met de nodige infuusattributen op een staander met wieltjes, die ik als "staf" gebruik. Dit belet niet dat het tijd is voor revalidatie.
Met de ergotherapeut en kinesist worden oefeningen gedaan, vooral voor het linkerbeen
- hometrainer: lukt goed
- op 1 been staan: oeioeioei, links is niet makkelijk
- stappen over afwisselende ondergrond: van vloer op rubbermat: raar als je geen gevoel hebt links
- de Wii: genoeg gekend als spelconsole, maar in de kliniek als volwaardig revalidatietoestel gebruikt. Vooral in mijn geval met dat balansbord: voetballen koppen, in een zeepbel over het water lopen zonder de wanden de raken, knikkers in een plank met gaten doen vallen. En dan al (virtueel) fietsend in een park vlaggetjes binnenhalen. Amai, da's serieus trappen, ik zweet ervan en ik voel het in mijn enkels...
 |
| Wii balansbord |
De zoon en schoondochter hebben ook zo'n Wii, ze zijn bereid hem uit te lenen als ik thuis die oefeningen wil verderzetten.
laatste dagen in UZ
er zijn al een paar speciale data aan mij voorbijgegaan: Moederdag, Hemelvaart. En Pinksteren? Het hangt af van het afbouwen van de Rydene en hoe goed de pilletjes dat overnemen; de dosering van de Rydene wordt op de minimumwaarde van 2,5 ml/h gezet en met aangepaste medicatie worden ook mijn "parameters" bijgehouden, zoals de verpleegkundigen dat noemen: hoge en lage bloeddruk, hartslag en temperatuur.
Uiteindelijk, op zaterdagmiddag 18 mei komt de dienstdoende dokter langs met de beslissing dat ik ontslagen wordt. Prompt worden alle papieren gebracht, plus medicatie om het verlengd Pinksterweekend te overbruggen. Verder nog de nodige papieren, invulformulieren, medicatieschema, voorschriften en datums voor afspraken en controlebezoeken terug in de kliniek.
En o ja, het infuus mag er definitief uit!
Er hoort ook volgend verdict bij: 6 maanden rijverbod om medische redenen.
18-24 mei: eerste week thuis
Veel uitwendige sporen van de aandoening kan je niet zien, hoewel ik toch wat loop te manken. Ik ben duidelijk vermagerd, de weegschaal in de kliniek toonde net iets minder dan 70 kg. Goed voor de BMI...
Wel wat "gehavend", door infuus (een paar gewisseld van arm) en prikken in de buik met bloedverdunner: blauwe plekken, een ontstoken ader in de linkeronderarm, te behandelen met Hirudoid.
In de tuin wandelen gebeurt met een stok in de hand, kwestie van wat steun te hebben.
Zeer moe, alsof ik zwaar werk heb gedaan. Iemand zei me dat het brein zowat 25% van de lichaamsenergie verbruikt, ik heb de indruk dat het momenteel veel meer is, het voelt een beetje uitputtend aan.
De Wii wordt aangesloten en ik herhaal al eens de oefeningen die ik in de kliniek ook moest doen, op het balansbord.
De gevoelloosheid in de linkerhand maakt het typen op een klavier niet makkelijk. Ik heb als scholier "Schooltyp" cursus gehad, om op een azerty met 10 vingers te typen. De linkerhand wil niet goed mee, ik besluit het toetsenbord actief in te schakelen als deel van de revalidatie. Vandaar ook een beetje deze blog.
Na het Pinksterweekend een bezoekje aan de huisarts, om de "ontslagbrief" af te geven.
De eerste week krijg ik al 3 kine-oefeningen voor arm en been. De kinesiste merkt dat vooral de beenspieren quadriceps en hamstring erg slap reageren. Alsof er geen hersencommando's meer toekomen om spierspanning op te bouwen of te onderhouden. Ik voel het ook zelf wel. De oefeningen zijn vooral rek- en strekoefeningen op die aangetaste spieren. Aangetast? Nou, het is geen letsel, het is een mankement. Die spieren verslappen niet van de ene dag op de andere, het is de werking die mankeert.
(wordt vervolgd - laatste bijwerking 24 mei 10u)
